wiersz dla mojego męża /choć może przeczytać go i cudzy/
lubię przesiadywać na brzegu ogniska
wpatrywać się w iskrzące szczapy
pod naporem nocy
lubię gdy ptak przegoni swym skrzydłem
dym gryzący w oczy
lubię też taplać się w błocie
jak za dawnych czasów
gdy dnia starczało na plany i marzenia
i huśtać się lubię
na pajęczej nici
ale tak żebyś widział
te moje popisy
Katia, 25.03.2012r
Było super, po prostu super, gdy sobie wyszłam tak po prostu przed dom, z zeszytem pod pachą. Siedziałam na zielonym krześle pod kuchennym południowym oknem. Pozwoliłam słońcu lizać się po odkrytych kawałkach. Ptaki świergoliły swe mantry, a lekki wietrzyk podwiewał spodnie od piżamy.
Sobotnie napięcia są tak inne od tych niedzielnych. Sobotnie napięcia związane są z obietnicą nieograniczonych możliwości i nadzieją na zrobienie czegoś nadzwyczajnego i wyjątkowego. Przez cały tydzień wszelkie dodatkowe działania i marzenia próbuję upchać w sobocie, wolnej od niewolniczej pracy zawodowej. Lecz gdy nadchodzi ten upragniony dzień… okazuje się, że ma on tylko jakieś 12 roboczo godzin i zwyczajnie nie da się zrealizować wielu planów.
Dziewczyna Od Chleba była dziś drugą osobą, która w niedługim czasie przyznała się do czerpania inspiracji ze mnie.
– Gdy którego razu zobaczyłam panią taką wiotką jak szczypiorek, to tak mi się to spodobało, że postanowiłam tak samo wyglądać. Poszłam do lekarza, który mi pomógł ustalić plan chudnięcia i się udało…/schudła 20kg w kilka miesięcy/
– To super. U mnie jak pani wie, to chudnięcie było wynikiem przeżyć po śmierci siostry, a nie jakiejś specjalnej diety. Ale utrwaliłam sobie zasady „MŻ”-znaczy się mniej żryć…
Gdy idę potem w pełnym słońcu w odległy zakątek wsi, aby zrobić nadzór, wpada mi do głowy, że już wcale nie przeszkadza mi gdy mnie ktoś naśladuje!
takie WOW!!!
Uświadomiłam sobie, że nic na tym nie tracę; nikt mi nic nie odbiera… bo odebrać nie może. W tej chwili odczuwam to w kategorii inspiracji, czy też podążania za mną. Wreszcie czuję spójność i współpracę swoich kawałków puzzli. Wygląda na to, że sporo obszarów cienia zintegrowałam w sobie, co pewnie jest widoczne i przekonujące dla otoczenia, na tyle, że chce pójść za mną? Nie przywiązuję się jednak zbyt bardzo do tej myśli i nie obciążam jej nadmierną wagą.
Katia
Warto poboksować się z własnymi myślami. Przynajmniej dzisiaj, w nieprawdopodobnie słoneczną sobotę doświadczyłam dobrodziejstw tego procederu.
Jakiej by nie używać terminologii, czy z obszaru NVC, kiedy to raz jestem szakalem na zewnątrz kąsając innych a raz do wewnątrz nie szczędząc sobie krytyki i biczowania, czy też z pogranicza religii, gdzie w każdej pobrzmiewają echa motywacji do pracy nad sobą i rozwoju duchowego, naprawdę warto. Zagłębić się w sobie i porządnie porozglądać. Określić swoje mocne i słabe strony, zadać pytanie;”co ja tutaj robię?”, „czemu znalazłam się właśnie w tym miejscu?”. Spróbować wyciągnąć z każdej nawet banalnej, czy przykrej sytuacji naukę, wskazówkę do dalszej drogi.”Sprawa jest rozwojowa” – jak mawiają na policji. Wydaje mi się, że sednem rozwoju jest wykształcenie w sobie umiejętności uważności na siebie i świat.
zapalam światło
w nie swoim domu
otwieram okno
z widokiem na bezkres
twarz
zbyt długo skrywaną
pod maską oczekiwań
wystawiam na działanie żywiołow
promienie słońca wygładzą jej blizny
wiatr wysmaga niezłomność
deszcz zmyje resztki zmartwień
a motyl modraszek
pomacha skrzydłami
na pożegnanie
Katia 24.03. 2012r
Przewaliła się najgorsza nawałnica. Pofastrygowałam trudne ludzkie sprawy, wydzwoniłam zaległe telefony, załatwiłam najpilniejsze z pilnych, odrobiłam prywatne wyjścia, coraz bardziej dogaduję się z młodszymi koleżankami. Nawet śmiejemy się z tego samego, jakoś dostroiłyśmy się. Jedna z moich mocno angażujących klientek powiedziała mi z tęsknotą w głosie, że bardzo jej się podobają moje włosy, że kolor super i cięcie super i że ona chciałaby tak samo, że nawet płukankę kupiła w kiosku, ale jakoś wyszło inaczej.. Ja oddaję się w ręce sprawdzonej fryzjerki, więc nie zastanawiam się jak wyjdzie i już nie eksperymentuję na tym polu.Kolejny krok do poszerzenia sfery komfortu nastąpił, gdy powiedziałam pani kierownik co myślę o tych ostatnich zmianach i zalewającej nas biurokracji. Zrobiłam to na gorąco, „na stojaka”; zrobiło mi się lżej, bo dałam ujście wyniszczającej mnie frustracji. Zadziwiające było to, że udzieliła mi natychmiast wspierającej informacji zwrotnej, przyznając mi rację… A dziś zadzwonił telefon i dostałam kolejną propozycję warsztatów z dzieciakami!
A ziemia toczy toczy swój garb uroczy
toczy toczy się świat… to neurotyczny z duszą obdartą ze skóry Sted.
pragnę zapaść w sen
nieprzytomnie
bezgranicznie
zuchwale
całą sobą
w całości
lub w kawałkach
przenieść się
do krainy wietrznego aksamitu
i nawet nie wierzgnąć nóżką
Katia 13.03.2012r
Warto czytać nawet tak lekko grafomańskie i nierówne książki jak „Nad brzegiem rzeki Piedry usiadłam i płakałam” Paolo Coelho..bo zawsze coś w nas otworzą. Skończyłam czytać w niedzielne przedpołudnie i ta końcówka zainspirowała mnie do wymyślenia tematu warsztatu „Jesteś górą czy rzeką?”
Po rozpisaniu sobie szkiców, napisał mi się wiersz…
GÓRA CZY RZEKA?
będąc rzeką oczekuję przepływu
będąc górą czekam na wschód słońca
będąc rzeką topię księżyc
jestem w ciągłym ruchu
będąc górą czekam aż do mnie przyjdziesz
będąc rzeką nie zaznam spokoju
jako góra mam go nader dużo
będąc rzeką zsyłam się na tułaczkę
będąc górą mam spokojną przystań
bedąc rzeką tonę w morzu
będąc górą przyciągam twój wzrok
będąc rzeką płynę pod prąd
Katia 10.03.2012r
Vangelis With Stina Nordenstam «Ask The Mountains» – YouTube
Swobodny cytat z początkowych kartek, który bardzo mi sie spodobał: ” Szczęśliwym człowiekiem jest ten, co kocha gdyż podbija świat bez obawy, że cokolwiek utraci.”
Wszystko we mnie krzyczy dzisiaj. Poziom frustracji osiągnął maksymalny z pułapów. Więcej się nie da przeżyć na żywo…Kolejna kropla będzie śmiertelna.
Zarówno w I-ej jak i II-ej pracy czuję się wykorzystywana. To już koniec. Koniec. Koniec. This is the end, my only friend the end…The End by The Doors – YouTube
Wszystko stało się względne w tym umownym świecie. Nie ma się na czym oprzeć, komu zawierzyć, gdzie zatrzymać.
DLATEGO TAK WAŻNE JEST WYKSZTAŁCENIE OPARCIA W SOBIE.
Kiedyś napisałam o tym wiersz…
blisko siebie
mam tylko siebie
tylko siebie mam
trzymam się od siebie
na bezpieczną odległość
nie narzucam
się sobie
ze swoją obecnością
17.04.2011r, Katia
Mam pomysł na warsztaty: „Jak się poruszam z moją wewnętrzna mapą?”
Czasem dopada mnie refleksja: po co się w to pcham? Czy mam aż tyle siły? Pomimo tak częstego poczucia totalnego zmęczenia…ciagle mi się chce chcieć…
Tak postanowiłam rano, po nie przespanej nocy, przełykając nocne rany i otarcia. Dosyć już tego ekshibicjonizmu. Dosyć obnażania wnętrzności i katowania muzyką z lamusa. Nikomu to niepotrzebne. Znowu angażuję się w jakiś odjechany projekt, nie przynoszący zysku, wysysający energię i czas… ale noc minęła, wstał różowy poranek, a ja musiałam wstać do pracy. I ten dzień dopiero mi pokazał bezsens…W zderzeniu z tą rzeczywistością, w jakiej przyszło mi zdobywać środki na utrzymanie, moja księga codzienności prezentuje się nad wyraz sensownie. Po weryfikacji i zrewidowaniu stanu swych uczuć i potrzeb, wychodzi mi, że nie chcę jej jeszcze zamykać…
Stop making nonsence
WIETRZNA PIOSENKA
nie złoszczę się na wiatr
co mi spokój skradł
bo wiem że przywieje mi
wieści z dalekich krain
sypnie w oczy piaskiem z pustyni
z jeszcze ciepłym śladem
marokańskiej księżniczki
orzeźwi kroplą wody z Morza Martwego
przywieje zapach przypraw
z targu pod gołą chmurą
i kurz z zaułków Saragossy
wspomnienie poszarpanych skał
chcących powstrzymać samobójców
uśmiech pisarza znad porannej kawy
który wcale się spać nie kładł
bo mu się nie chciało
taki wiatr jak ten…
szarpie mnie za myśli
i hartuje wolę
a kiedyś…
posądzałam go o wścibstwo
Katia, 04.03.2012
