Poranne chłody wynagradzają takimi zjawiskami! Mogłam patrzeć, jak mój cień przechadzał się po młodym zbożu. Magia rozgościła się nad tym miejscem tylko na kilkanaście sekund… Stałam się częścią tego mistycznego wydarzenia.
Katia
Wyjątkowo słoneczny dzień
Chciałam wydobyć trochę mroku z jasności zalewającej mnie w ten nieoczekiwanie słoneczny poranek. Dlatego zrobiłam trochę takich zdjęć. Mam nadzieję, że to widać. Powiązanie mroku ze światłem odczuwam nader silnie. Ów dualizm często zauważam i lubię rozmyślać sobie o nim. Szczególnie przy świeżutkiej, właśnie wydobytej na światło dzienne, albo mroki nocy… a może w pomieszanej czasoprzestrzeni, muzyce szwedzkiego zespołu Opeth.
Piszę tu ostatnio nieczęsto, bo częściej na widoku. Dzisiaj zapragnęłam zapaść się w świeżą ciemność. Taką która mnie przyjmie bez zbędnego kombinowania.
Katia
W cieniu.
i już nigdy nie zaznam
nasycenia
pozostanę w niedosmakowaniu
pokarmy nie będą mnie karmić
a napoje poić
będę w ciągłym zawieszeniu
podduszana lękami
z przekłutą intuicją
Katia
Kierunki lipca.
Co lipiec chce przekazać przez swą zieleń przybrudzoną kurzem wędrowców? Tego jeszcze nie wiem, ale lipiec jeszcze się nie skończył.
Katia
Schody
Są schody dokądś i schody donikąd. Są schody do nieba i schody do piekła. Są schody pięknie prowadzone, nietykalne prawie i schody wydeptane wyrzutami sumienia. Są takie schody o jakich nie śniłaś i tylko światło księżyca stąpa po nich w cichą noc.
Katia
Stare kłania się nowemu
To, co stare musi odejść. Lepiej, jeśli dobrowolnie. Zeszłoroczny łopian ciężko zwiesił swój kręgosłup pod mnogością głów, czy główek raczej. Wygląda jakby oddawał pokłon młodej trawie, która wyrzyna się w kępki. Smagany przez wiele miesięcy jesienną zawieruchą i zimowym wiatrem z północnego wschodu, teraz chyli się ku staruszce ziemi. To zdjęcie z początku kwietnia, tak długo wisiało w poczekalni, że całkiem o nim zapomniałam.
Teraz przyszedł na nie czas.
Stare rzepiszcze odejdzie na stos do spalenia. Suche, więc łatwo się będzie palić. Da początek żarowi wzniecanemu za majem.
Katia
Jest lepiej.
Marzec rozgościł się na dobre ze swoimi dobrodziejstwami. Rozświetla moje ponure dni pełne codziennych obowiązków, powinności i muszeń. Ciasno mi już w tym gorsecie. Pęka w szwach, więc czas na nowy. Będę go szyć w czasie tych magicznych chwil w niedzielne i sobotnie poranki, gdy cały dom dosypia jeszcze sny. Wciąż pozyskuję na mój patchwork fragmenty, strzępki, odpryski rzeczywistości i łakome kąski. Czuję, że nadszedł czas zbierać je w całość.
Ja już się obudziłam. Spałam 11 godzin.
Katia
Marzec
Marzec jest lepszy od lutego. Pod każdym względem. Luty sam w sobie może nie był taki beznadziejny, ale wolę przepowiednie marca. Jego powiewy i kierunki zdecydowanie wiodące ku jasności. Lubię ciemność, gdy mam w zanadrzu światło. Marzec stwarza nowe możliwości. Zauważam je gdy przechadzam się nad stawem zarośniętym wspomnieniami. Ilu ludzi przede mną tak myślało w tym miejscu?
Katia
Odcienie lutego
Luty rozpościera przede mną zadziwiające podniebne tkaniny. Drażni się niezliczonymi odcieniami niebieskości przetykanymi pudrowymi odcieniami różu i pomarańczu. Zjawiska na niebie przebiegają z wyjątkową gwałtownością i nieprzewidywalnością. Przynajmniej dla mnie. Właściwie nie ma znaczenia jaki to miesiąc, czy pora roku. Jest zbyt pięknie i moje serce może tego nie wytrzymać. Czas się we mnie rozpycha, jakby mu było za ciasno. Nie będę go poganiać, osadzać i przyporządkowywać. Niech sunie swoim tempem. Niech się dzieje.
Katia
