Więc minął listopad a we mnie też coś minęło. Uporczywy smutek i cholerna bezradność. Grudzień natchnął mnie nową energią i już wiem, że…
Nie dowiem się, co wiedziałam pisząc powyższe słowa, bo przerwałam tok myślenia na dobre trzy tygodnie. Już nigdy się dowiem. Ten wpis zatrzymałam w szkicach, licząc na jego dokończenie. Ale przyszły nowe chwile, sprawy i wydarzenia wymagające mojej uwagi. I zrobiło się Hello and goodbye… Żegnaj grudniu, mój mały dręczycielu…
Katia
Nie wszystkie pożegnania są jakieś wyjątkowe smutne. Niektóre zdają się być zwykłą koleją rzeczy. Aczkolwiek trudno się pogodzić ze zmianą. Czasem nie jest łatwo przejść do porządku dziennego z miejsca, w którym coś było, a już tego nie ma. Chciałabym wierzyć, że przyjdzie kolejna jesień i będzie znowu inna w swej odsłonie. Że przyjdzie zima i będzie niepowtarzalna. Że wiosna rozkwitnie na nowo, a lato będzie deszczowo-słoneczne.
Katia
dav
Sobotnia mgła wydobyła z krajobrazu to, co nie widzialne. Przenicowała go na drugą stronę, ukazując widoki jak na wypłowiałej, spranej poszewce. Z Kropką na smyczy szukałam idealnych miejsc do zdjęcia. Wszystko wyglądało jakby przyprószone świetlistym popiołem… Spowite pyłem księżycowym. Chociaż po księżycu nie został nawet ślad… Może ten pył…
Katia
Poranne chłody wynagradzają takimi zjawiskami! Mogłam patrzeć, jak mój cień przechadzał się po młodym zbożu. Magia rozgościła się nad tym miejscem tylko na kilkanaście sekund… Stałam się częścią tego mistycznego wydarzenia.
Katia
Chciałam wydobyć trochę mroku z jasności zalewającej mnie w ten nieoczekiwanie słoneczny poranek. Dlatego zrobiłam trochę takich zdjęć. Mam nadzieję, że to widać. Powiązanie mroku ze światłem odczuwam nader silnie. Ów dualizm często zauważam i lubię rozmyślać sobie o nim. Szczególnie przy świeżutkiej, właśnie wydobytej na światło dzienne, albo mroki nocy… a może w pomieszanej czasoprzestrzeni, muzyce szwedzkiego zespołu Opeth.
Piszę tu ostatnio nieczęsto, bo częściej na widoku. Dzisiaj zapragnęłam zapaść się w świeżą ciemność. Taką która mnie przyjmie bez zbędnego kombinowania.
Katia
i już nigdy nie zaznam
nasycenia
pozostanę w niedosmakowaniu
pokarmy nie będą mnie karmić
a napoje poić
będę w ciągłym zawieszeniu
podduszana lękami
z przekłutą intuicją
Katia
Co lipiec chce przekazać przez swą zieleń przybrudzoną kurzem wędrowców? Tego jeszcze nie wiem, ale lipiec jeszcze się nie skończył.
Katia
Są schody dokądś i schody donikąd. Są schody do nieba i schody do piekła. Są schody pięknie prowadzone, nietykalne prawie i schody wydeptane wyrzutami sumienia. Są takie schody o jakich nie śniłaś i tylko światło księżyca stąpa po nich w cichą noc.
Katia
To, co stare musi odejść. Lepiej, jeśli dobrowolnie. Zeszłoroczny łopian ciężko zwiesił swój kręgosłup pod mnogością głów, czy główek raczej. Wygląda jakby oddawał pokłon młodej trawie, która wyrzyna się w kępki. Smagany przez wiele miesięcy jesienną zawieruchą i zimowym wiatrem z północnego wschodu, teraz chyli się ku staruszce ziemi. To zdjęcie z początku kwietnia, tak długo wisiało w poczekalni, że całkiem o nim zapomniałam.
Teraz przyszedł na nie czas.
Stare rzepiszcze odejdzie na stos do spalenia. Suche, więc łatwo się będzie palić. Da początek żarowi wzniecanemu za majem.
Katia
